Een weg vol met hobbels, kuilen en onverwachte bochten… zo startte ik mijn jaar. Het nieuwe jaar vol met plannen en ideeën totdat mijn vader buikpijn kreeg. Die buikpijn bleek een aneurysma te zijn en ineens keek hij de dood in de ogen. In grote paniek werd hij geopereerd en kan ik nu 25 dagen later zeggen dat hij morgen naar huis mag. Achter deze 3 zinnen zit een heel verhaal, een hoop emotie, veel spanning en ongerustheid.
Jarenlang heb ik in de zorg getraind. Ik heb verpleegkundigen en artsen meegenomen in mijn gastvrije wereld. Het zijn geen kunstjes, het is een kunde. Keer op keer nam ik ze mee, liet ze kijken door de ogen van de patiënt, door de ogen van de familie. En we schreven post-its vol met plannen en ideeën om de beleving van de ‘klant’ te verbeteren. Iedere stap is een stap en we deden ons best! Ze waren enthousiast, geïnspireerd en vaak erg betrokken. De ideeën waren soms uitvoerbaar, soms ook niet. We concludeerden vaak dat gastvrijheid in de kleine dingen zit en dat we vooral elkaar moeten aanspreken op gedrag. Dat we ons ervan bewust moeten zijn.
Nu heb ik aan de patiënt kant gezeten, aan het bed van mijn vader. Nachten in het ziekenhuis gezeten, geslapen in een familiekamer omdat het zo kritiek was. Een bumpy road van eerste hulp naar IC, een mooie stap naar MC, toch weer terug naar IC met nog een delier en een longontsteking erbij, toch weer na vele spannende dagen en nachten naar MC en dan ineens op de afdeling. Morgen naar huis. Het is haast niet te bevatten wat er allemaal door je heengaat. Ik dacht dat ik het wel aankon, maar ben meerdere keren gebroken geweest. Ik heb zo ontzettend veel gehoord, gezien, beleefd en ervaren. Ik was (gelukkig maar) nogal bleu op dit vlak… Er zijn wel momenten geweest dat ik last had van beroepsdeformatie. Nadenkend over de mate van gastvrijheid. We waren te gast in het Meander in Amersfoort. Het Meander verdient in mijn ogen die 5 sterren! Zeker op de intensive/ medium care. Het enige wat je als familie nodig hebt is aandacht, vertrouwen. Soms even een arm om je schouder of om die van je moeder. Wanneer je ‘s avonds laat naar huis gaat, een verpleegkundige die je nog even geruststelt. De arts die zegt dat ze vanuit huis nog in het dossier heeft gekeken of hij de nacht na de operatie wel was doorgekomen, ze vond het ook spannend. Even lachen met de verpleegkundige, een fijn gesprekje. Die kleine dingen maken het verschil.
Ik heb het nu zelf ervaren; de kunst van gastvrij zijn is de mens zelf.
Deze bumpy road heeft me even teruggeworpen op mezelf. Het heeft me geleerd te relativeren en te genieten van het moment. Het heeft me nieuwe inzichten gegeven. En het voornemen dat ik nog niet had, heb ik nu wel. Een bloemetje of een kaartje sturen naar mensen die het even nodig hebben, ga ik dit jaar niet vergeten…
Wil jij meer weten? Klik hier om direct een afspraak te maken!