96 jaar is ze, mijn tante. Ze woont zelfstandig, is hartstikke monter en kien en weet nog veel van politiek en voetbal. Onlangs brak ze haar heup tijdens een val op haar sneakers. Snéakers, zie je het voor je? Omdat mijn moeder van bijna 70 jaar het wel wat veel vond allemaal, vroeg ze me om haar te komen ondersteunen bij de zorg van mijn tante. Zo gezegd zo gedaan: ik nam een dag vrij en bezocht de revalidatiekliniek waar mijn tante opgenomen was.
Wachten, wachten, wachten…
Er stond een gesprek gepland, om met elkaar te kijken wat nog mogelijk zou zijn. Kon mijn tante van 96 nog naar huis en weer zelfstandig gaan wonen of moesten we op zoek naar andere oplossingen? Best spannend. Bij aankomst in de kliniek meldden we ons bij de zusterspost. Logisch toch? Even aangeven dat je er bent, zodat de arts onze kant op kon komen. De zorgmedewerkers reageerden dat het melden niet nodig was; de dokter zou onze kant wel op komen. Prima dachten we toen nog. Na een tijdje wachten en duimen draaien met een tante die in haar rolstoel toch wel wat beduusd voor haar uit staarde omdat haar wereld er toch ineens wel heel anders uitzag, heb ik me opnieuw gemeld. De zorgmedewerkers zuchtten en gaven aan dat ze het ook niet precies wisten. Ze gingen wel even bellen naar de arts. Toen de arts na een tijdje kwam, gaf ze aan dat ze mijn tante niet kon zien vandaag. Het norovirus was sinds een aantal dagen op de afdeling uitgebroken…
“Hadden ze nou niet even een belletje kunnen doen naar mijn moeder? Het had een vrije dag, stress en een vervelende confrontatie gescheeld!”
Merkbare verandering?
Met echt waarmaken hebben we de afgelopen jaren veel klanten in de zorg gehad. Wat me opvalt, is dat er zo ontzettend weinig is veranderd op de werkvloer de afgelopen jaren. We zeggen dat het anders moet, we maken nieuw beleid, zelfs de politiek is er druk mee… maar waarom verandert er zo weinig merkbaar voor de zorggebruikers?
Meer lef en persoonlijk leiderschap nodig
Hoe kunnen we er nu voor zorgen dat de zorg medewerkers weer meer betrokken zijn, zich pro-actiever opstellen, zich meer eigenaar voelen en persoonlijk leiderschap laten zien. En dat ze lef durven tonen, en misschien als gevolg daarvan niet altijd de juiste beslissing nemen. Dat is niet erg, want in een omgeving waar je je psychologisch veilig voelt, dúrf je jezelf te zijn, fouten te maken en voor jezelf op te komen. En voor je collega’s. En voor je cliënten. En voor mijn tante Mien!
Herken je deze uitdaging? Neem vooral eens contact met me op.
Hartelijke groet,
Monique van den Heuvel
Eigenaar echt waarmaken